ad vrbem intercluderet. Inde Fundos vsque & per Formianum agrum omnia belli cladibus vastat, & castra munito & edito in tumulo metatus, vrbẽ obsidet. Atrebatensis, vt Caietanis subsidio esset, cum exercitu, quingentis vix passibus à castris Iacobi, eo consilio consedit, vt si ille à fronte Caietam vrgeret; ipse à tergo hostem lacessendo in se cõuerteret, aut mutuo metu distineret. In hoc rerum statu le gati ab Aragonũ rege Alphonso, & Edoardo Angliae rege, Pontisicis quoque nomine, missi superveniunt; qui pacem, aut si id non possent, inducias inter vtrosque cõponerent. ex Legatorum sententia indutiae vtrinque datae sunt. Iacobus inde in Siciliam cum classe reuertitur Alphonsus, regis Franciae & Pontificis auctoritate victus,

Carolum II. Andegauensis filium, quem in potestate habebat, acceptis Lodouico,

Roberto & Philippo eius filijs obsidibus, libertate donat. Eum Nicolaus IIII. Pontifex Maximus Romae benigniter ex ceptum Neapolis & Siciliae regem creauit.

Durantibus adhuc inducijs, Alphonsus Aragoniae, Edoardus Angliae reges, magno studio pacem inter Iacobum & Carolum componere, sed nullo successu conantur. Iacobus rex elapso indutiarum tempore classe quadraginta triremium in Calabriam traijcit; Hieracium & alia aliquot opida expugnat; sed prosperum in rebus gerendis cursum nuncius interrumpit; qui Alphonsum Aragoniae regem, in apparatu nuptiarum, quibus Angliae regis filiam ducturus erat, pectoris vitio correptum; ιintra

triduum morte extinctum nunciabat: rogare regni proceres, vt ad hereditarium

regnum primo quoque tempore ac cipiendum, properaret. Iacobus Fridericum fratrẽ, vt suis auspicijs Siciliae cum Proregia potestate & imperio praeesset, in insula sub sistere iussit. Ipse VI. Kal. Augusti è Drepano soluens XVII Kal. Septembris Valentiam, VI Idus eiusdem mensis Barcinonem venit. atque quum sui regni prouincias obeundo legibus & institutis composuisset; rex Aragoniae salutatus & inauguratus est & filiam Castellae regis sibi despondit. Interea Sicilia sub Friderico Prorege auspicijs

Iacobi otio & pace fruebatur; ceterum ne classiarij, socij ‘q; nauales otio torpescerent, Rogerius classis praefectus cum viginti triremibus in Peloponesum nauigat; & Maluasiam opidum, indéque Chion insulam depraedatus, mox Methonensibus quoque malè multatis magna cum praeda domum reuersus; in Lucanos, qui Mamertinis infesti fuerant, mouit. Carolus posteaquàm Iacobum in tantam rerum & fortunae am plitudinem creuisse videt, rebus suis diffisus, cum Bonifacium VIII. Pontificem Maximum fautorem haberet, eius intercessione pacem cum Iacobo ijs condicionibus cõ ponere conatur, vt Iacobus Siciliae regno cederet; sororémque Caroli Blancã in matrimonium duceret repudiata Hispaniarum regis filia, cuius ante nuptias pactus erat, & Robertus Caroli filius Iolantã Iacobi sororem in coniugem acciperet. Ad ea Iacobus respondit, Siculos Super ea re consulendos esse, & missa vltrò cittóque legatione, Pandulfus Fulco equestris ordinis vir, facta dicẽdi copia in hãc ferè sententiã

libero ore locutus scribitur. Carolum semper dubiae fidei, foedera nulla conserturum;

coniugij necessitudinem, quam offerret, in ipsius potestate non esse, fidẽ, qua Iacobus rex sibi Castellae regis filiam desponderat, sine scelere dissolui non posse: Siculis cum Gallis capitale odium esse, quod sine alterius gentis interitu molliri aut nullis hominum cõsilijs exstirpari posset. illos vt vltionis materiam semper quaesituros; ita istos nunquam arma, quae sumsissent, ad ex tremum vsque spiritum posituros, supplicare se ne Siculos, cliẽtes & ciues suos, pro quorum libertate pia arma per XII.

annos gens Aragonia in duisset, Gallorum libidini, crudelitati, perfidiae violandos & lacerandos obijceret. Iacobus legatos benignè auditos, & consolatione recreatos fide data dimisit. Nutantem paullò post eius animum Bonifacius Octauus Pontifex Maximus perculit, & partium Gallicarum fecit; eumq́; magnis promissis impletum, à fide, quam dederat Castellae regis siliae, absoluit; & ei Blancã Caroli sororẽ collocat;