49.
SCHOLION VINETI.
Diom quam ſuprà artificialem Sacroboſc{us} definiuit, temp{us}
ab exorto in occaſum Solem: ſic noctem quoque, quæ eſt ab occaſo
Sole ad exortum, veterum horologia in duodecim partes æqu{as}
diuiſiſſe, qu{as} horas Græci Latiníque dixerint, noti{us} eſt, quàm
vt noſtra probatione egeat. Dies
autem
autẽ illi & noctes
quoniam
quoniã inæ-
quales ſunt (longiores enim æſtatis dies, quàm brumæ, & noctes
contrà æstiuæ breuiores, quàm hybernæ)
eorum
eorũ horæ duodenæ inæ-
quales quoque inter ſe erant, ac maior
non
nõ ſolùm æſtiuæ diei, quàm
hybernæ, & noctis ſimiliter brumalis, quàm æſtiuæ noctis hora,
ſed etiam diei æſtiuæ hora longior, quàm hora noctis ſuæ, quẽad-
modum hybernæ noctis longior hora, quàm ſuæ diei. Hoc gen{us}
horarum
horarũ antiqui Græci
Latinique
Latiniq́; an aliquo proprio vocabulo di-
ſtinxerint, non mernini equidern legere, qu{as} miror auctorem hic
naturales vocaſſe, poſtquam illarum diem & noctem, artificiales
pri{us} dixcrit pro naturalib{us}. Aliud
horarum
horarũ gen{us} eſt, qu{as} æ-
quinoctiales Plini{us} & alij Latini, ſicut Græci ἰσημερινὰς ap-
pellàrunt, quia ſunt æquales inter meridiem & mediam noctem,
atque
atq; duoden{as} rurſ{us} à media nocte in
meridiem
meridiẽ
ſequentem
ſequentẽ: æquales
(
inquam
inquã) illæ perpetuò, æſtiuæ hybernis, ac nocturnis diurnæ,
quan
quã-
tùm dies naturales antè definiti, inter ſe æquales fuerint. Hoc
autem
autẽ nominis ab æquinoctio hæ ideo acceperunt, quòd cùm cuiuſ-
libet diei & noctis duoden{as} hor{as}, vt dixim{us}, antiqui face-
rent, inter e{as} hor{as} nunquam æqualitas inueniebatur, niſi quo
tempore erat æquinoctium, id eſt,
quando
quãdo dies nocti æqualis fiebat. Tunc verò æqualis nocturna hor a diurnæ. Aliam æquinoctia-
lium horarum rationem non video, cur longi{us} petant inſignes
quidam noſtræ ætatis Mathematici.
50.
DE DIVER SITATE DIE-
rum & noctium artificialium per om-
nia terræ loca.
NO
tandum autem
, quòd illis, quorum ze-
nith eſt in æquinoctiali circulo, Sol bis in
anno tranſit per zenith capitis eorum, ſcilicet
