DE ARCHITECTURA LIB. IX. 265
donicum idem sol de eo trigono in aliud si¬
gnum transitionem fecerit. Id autem nonnullis
sic fieri placet, quod aiunt, solem cum longius
absit abstantia quadam, non lucidis itineribus
errantia per ea sidera obscuratis morationibus
impediri. Nobis vero id non videtur. Solis enim
splendor perspicibilis & patens, sine ullis ob¬
scurationibus est per omnem mundum, ut et¬
iam nobis apparet, cum faciunt eae stellae re¬
gressus & morationes. Ergo si tantis intervallis
nostra species potest id animadvertere, quid ita
divinitatibus splendoribusque astrorum iudica¬
mus obicuritates obiici posse? Ergo potius ea
ratio nobis constabit, quod fervor quemadmo¬
dum omnes res evocat, & ad se ducit, (ut et-
iam fructus ex terra surgentes in altitudinem
per calorem videmus, non minus aquae vapo¬
res a fontibus ad nubes per arcus excitari) ea¬
dem ratione solis impetus vehemens, radiis tri¬
goni forma porrectis, insequentes stellas ad se
perducit, & ante currentes veluti refrenando
retinendoque non patitur progredi, sed ad se
cogit regredi, & in alterius trigoni signum esse.
Fortasse desiderabitur, quid ita sol quinto a se
ligno potius quam secundo aut tertio, quae sunt
propiora, faciat in his fervoribus retentiones?
Ego, quemnadmodum id fieri videatur, expo¬
nam. Eius radii in mundo, uti trigoni paribus
lateribus forma, lineationibus extenduntur: id
autem nec plus nec minus est ad quintum ab
eo signo. Igitur si radii per omnem mundum