MATHEMATICA LIB. IV. CAP. XVII. tegrâ Lunæ revolutione, vis, quæ inclinationem auget, ſupe-
ratillam, quæ hanc minuit; idcirco augetur inclinatio; & eſt omnium maxima verſantibus Nodis in Quadr aturis, ubi rer-
minatur diminutio anguli à Plano orbitæ cum plano Eclipticæ
formati .

Omnes, quos explicavimus, errores in motu Lunæ paululum
majores ſunt in conjunctione quàm in oppoſitione.

Determinantur vires omnes perturbantes, detegendo ha-
rum relationem cum augmento gravitatis in Quadraturis ; quare omnes easdem mutationes ſubeunt cum hoc augmento,
id eſt, ſunt inversè, ut cubus diſtantiæ Solis à Tellure , qua manente, ſunt ut diſtantia Lunæ à Tellure . Omnes vires perturbantes ſimul conſiderando prævalet gravitatis diminu-
tio ; quod ex progreſſu Apſidum immediaté ſequitur; nam ex hoc patet, plurimis ſimul conſideratis revolutionibus, effe-
ctum diminutionis gravitatis ſuperare effectum augmenti .

Ergo motu Lunæ generaliter conſiderato, minuitur gra-
vitas Lunæ in Tellurem acceſſu Solis ; ideòque, cùm mi- nus à Tellure trahatur, ab hac magis recedit, quàm recederet,
ſi talis gravitatis diminutio non daretur; augetur ergo in hoc
caſu Lunæ diſtantia, etiam tempus periodicum ; & tempus hoc maximum eſt, ut & diſtantia Lunæ, cæteris paribus,
maxima, verſante Tellure in Perihelio , quia omnium mi- nime à Sole diſtat.

677. CAPUT XVII.
De Planetarum Figuris.

Si ad Planetarum figuras attendamus, talibus illos præditos
detegimus, quæ ex ipſis, quibus ſyſtema regitur, legibus
ſequitur; quod ordini mirabili, quem ubique obſervamus, ad-
modum congruum eſt, nullas in Planetas agere vires ad hos
deſtruendos; id eſt illam eſſe Planetæ, ſive primarii, ſive ſe-
cundarii, figuram, quam acquireret, ſi totus ex materiâ flui-
dâ conſtaret; quod Phœnomenis congruit.

Unde ſequitur Planetas omnes primarios, & ſecundarios,
eſſe ſphæricos; conſtant enim ex materiâ cujus particulæ in
ſe mutuo graves ſunt ; ex qua mutuâ attractione figura