Ex v progrediendo, Planeta continuò decreſcit, in D ha.
bet figuram d, in e & f delineatur, ut in E & F apparet,
ulteriuſque decreſcit, donec evaneſcat in V; deinde iterum
creſcit ſucceſſivè mutando figuram, donec totum hæmiſphæ-
rium illuminatum verſus Tellurem dirigatur.
Quando nodus datur in V, aut in viciniis, Planeta in ipſo
diſco Solis, & quaſi Soli applicatum, videtur, & obſervatur ma-
cula nigra, quæ ſuper Solis ſuper ficie movetur: in hoc caſu,
propriè loquendo, Planetam non videmus, ſed ubi radios ſo-
lares intercipiat decernimus.
Quo minus à Tellure diſtat Planeta, eo major apparet ,
& magis lucidus; ſed dum ad Tellurem accedit, pars lucida
viſibilis minuitur, ita ut ex unâ cauſâ creſcat lumen, ex a-
liâ minuatur; daturque diſtantia, ad quam lux reflexa eſt
maxima.
625.
CAPUT V.
De Pbænomenis Planetarum ſuperiorum, ex horum
& Telluris motibus in orbitis ſuis.
IN multis, cum explicatis circa Planetas inferiores, coin-
cidunt ſuperiorum motus apparentes, in multis differunt. Non ſemper hi Solem comitantur, ſed ſæpe in oppoſitione
obſervantur; in motu tamen, ut de inferioribus dictum,
non ſemper in conſequentiâ ferri videntur, ſed ſæpe ſtationa-
rii, ſæpe retrogradi ſunt.
Sit M Planeta ſuperior, ex gr. Mars, in orbitâ; ATHB
orbita Telluris. Tempus periodicum Telluris brevius eſt
tempore periodico Martis ; ideò inter hunc & Solem in
motu ſuo tranſit ellus, in quo caſu Planeta in F, inter ſtel-
las fixas Soli oppoſitus, apparet. Per Mducantur lineæ BM; AM, orbitam Telluris tangentes, quæ continuatæ in G & D
in ſphærâ ſtellarum fixarum pertingunt. Concipiamus,
dum Planeta in orbitâ transfertur, lineas has etiam moveri,
ita ut puncta A & B, in quibus lineæ per Planetam tranſeun-
tes orbitam Telluris tangunt, in tempore periodico Pla-
netæ revolutionem peragant. Cùm autem Tellus celerius
