IN LIB. DE COLORIBVS. talogo librorum Ariſtotelis enumerauerit: nihil ta-
men hactenus habeo cõperti, nam phraſis Theophra
ſtum, potius quam Ariſtotelem mihi ſapere videtur. accedit quod parum aut nihil de coloribus plãtarum
diſputauerit; ordo nihilominus Ariſtotelicus eſt. Ve-
rùm cuiuſcunq. ſit; antiquitatem certè præ ſe fert; ſi-
ue maieſtatem, grauitatem, & breuitatem; ſiue ſty-
lum inſpectes. nam primùm ſimplices colores, deinde
mixtos: & communi quadam formula primò, dehinc
particularius eos explanat proprios quoſque colores
plantarum, fructuum, pilorum, pennarum, ſquama-
rum, & cutis ſedulò perſequẽs. quare vtiliſsimus me-
ritò eſt cenſendus. Sed tempus eſt, vt ad verborum
contextúſque interpretationem accedamus, vbi hoc
tantùm præmonuerimus, colores quoſdam proprios
eſſe, & quoſdam improprios. Improprius color, eſt
lumen, vt in præfatione etiam noſtra indicauimus: Proprii ſunt, qui ſectantur elementa, aut eorum inix
tum. Propriorum rurſus, quidam ſunt veri, qui ſcili-
cet mixta comitantur; alii non veri, ſed qui verorum
imaginem referunt; vt iris, alo, parallelæ, nigror, al-
bórq. nebularum, & aquarum; tenebræ, & vmbræ. Vocantur poſtremò nonnulli colores per tranſlatio-
nem, ceu rhetorici, muſici: quomodo ab Ariſtotele
vox quoq. dicitur alba & nigra. ſed de his nulla hic
eſt conſideratio. SIMPLICES COLORES . Orditur
à ſimplicibus coloribus, vtpote cauſis & principiis o-
mnium mixtorum. quoniam principia primùm ſunt
tractanda, eáque communia: poſt hæc particulatim
ſingula ſunt expendenda. Præponit autem album,
tanquam perfectiorem: quandoquidem nigrum, de-
cimo, & duodecimo Metaphyſices, alibíq. non ſemel
Ariſtoteles conſueuit appellare priuationẽ. Sed quo-