ARIST. DELON. ET BRE. VIT. ria ſunt, ad eorũ naturam accedant, quæ breuiore uita frui
ſolent: per aliquos uerò ualetudinaria eſſe, quæ longæua
ſunt, nihil obstet. De ſomno igitur, & uigilia, dictum eſt
prius: de uita uerò, & morte, ſimiliter & de morbo, & ſa-
nitate, quod quidẽ ad naturalem attineat Philoſophiam, di
cendũ poſterius. Nũc autem de cauſa cur altera longã, al-
tera breuẽ uitam agant, quẽadmodũ iam diximus, tractan-
dũ eſt. Sanè hac differẽtia genera tota à totis generibus, & eorum, quæ ſub una ſpecie collocantur, alia ab alijs diffe-
runt. Generatim differre dico, ut hominẽ ab equo: nam ge-
nus hominum uiuacius est, quàm equorũ. Speciatim, ut ho-
minem ab homine: eorum enim hominũ, qui locorũ interca
pedine ſeiuncti ſunt, alij uita ſunt longiore, alij breuiore: qui enim in calidis degunt regionibus, diutius: qui in algi-
dis, minus uiuere aſſolent. Quinimo ex hiſce, qui eun-
dem tenent locum, nonnulli pari modo ea ipſa inter ſe diſ-
crepant differentia. Porrò ſumere conuenit, quid ſit in-
ter ea, quæ natura constant, quòd facilè corrumpatur, & quid quod ægrè. Nam ignis, & aqua, & quæ his cognatæ
ſunt, cùm eandem facultatem minimè habeant, ſibi mutuò
cauſæ generationis, atque corruptionis. Próinde ſingula
quoq; alia, quæ ex hiſce ſunt, atq; constant, & non ex mul-
tis per congeriem uti domus, eorum naturam participent
ratio congrua existit. Sed de cæteris, alia ratio eſt. Plu-
rimis enim ex hiſce, quæ ſunt, peculiares competunt cor-
ruptiones: ceu ſcientiæ, ſanitati, morbo, & eiuſmodi: quip-
pe quæ corrumpi ſoleant, etiam non corruptis ſuſceptiuis,
ſed ſeruatis: quandoquidem ignorantiam reminiſcentia,
atq; diſciplina corrumpere ſolent: ſcientiam obliuio & de-
ceptio. Per accidens tamen cæterorũ corruptiones, rerum.