ARIST. DE MEMORIA dicat, quæq́; nobis ſenſum, notitiamq́; temporis inuehit.

Hîc Ā [?] riſto. de reminiſcentia determinat, quidq́; à memoria
differat, oſtendit.

247. CAP. II.

_R_Eliquũ eſt, ut de reminiſcentia, ſiue recordatione di-
camus. Primùm igitur, quæ in aggreſſorijs ſermoni-
bus uera ſunt, ea pro ueris habeamus oportet: reminiſcẽtiã
ſcilicet non eſſe reſumptionẽ memoriæ, neq; itẽ aſſumptio-
nem. Nã cùm quis primùm diſcit, aut notitia rei imbuitur,
neq; reſumit memoriã ullã (nulla enim antegreſſa eſt) neq; deintegro aſſumit: quia tum demum memoria dicitur eſſe,
cùm iam factus, corroboratusq́; fuerit habitus, aut certè af-
fectus. Vnde fit. utu memoria nõ ſimul cũ affe ctu fiat. Item
cùm primùm affe ctio facta eſt, in ultimo illo momento, af-
fectio quidẽ, & ſcientia, ſi tamẽ affe ctionẽ, aut habitũ ſciẽ-
tiam appellare liceat, in re affecta iam ineſt, memoria uerò
haudquaquàm. Nihil tamen uetat, quominus quædam ex ijs
quæ ſcimus, per accidẽs meminiſſe dicamur. Quãquàm me-
miniſſe per ſe nõ poſſumus, ante quàm ſpatiũ aliquod tem-
poris interlapſum ſit: ſiquidẽ nunc eius rei memini, quam
prius audiui, aut uidi, aut aliquo ſenſu cognoui: & nõ quam
nunc ſenſi, eius nũc memini. Præterea manifestum eſt fieri,
ut qui nũc non reminiſcitur, meminerit: ſi denuo ſentiat, aut
doceatur quod ſit oblitus: at quoties quã prius tenebat ſciẽ
tiã, aut ſenſum, aut deniq; quoduis aliud, cuius habitum eſſe
memoriã diximus, iam penè interlitum, obſoletumq́; reco-
lendo inſtaurat, et quaſi poſtliminio reuerſum tractat, uer-
ſatq́; : tum & hoc quoq; alicuius eorum quæ dicta ſunt re-
miniſci eſt: accidit tamen ut reminiſcentiam memoria, & reminiſci meminiſſe comitetur. Neq; cõtinuò fit ut ſimpli-
citer illa, ſciẽtiã dico, ſenſum, et ſi quid eſt eiuſmodi, ſi prius