LIBER II. eſt, nunc tenebræ. Atque lumen quaſi perſpicui color eſt,
cùm eſt perſpicuum actu ab igne, uel ab huiuſcemodi cor-
pore, quale eſt ipſum ſuperum corpus: nam, huic ineſt ali-
quid unum & idem. Quid igitur eſt perſpicuum diximus,
& quid etiam lumen: nam neq; ignis eſt, neq; omnino cor-
pus, neq; corporis eſt ullius defluxus (eſſet enim quoddam,
hoc quoq; pacto, profectò corpus) ſed eſt ignis, uel huiuſce
modi cuiuſdam in perſpicuo præſentia corporis: fieri nãq; non poteſt, ut in eodem ſint duo corpora ſimul. Videtur
autem tenebris contrarium eſſe lumen. At tenebræ priuatio
ſunt talis habitus, atque ignis, uel corporis talis abſentia à
perſpicuo. Quare patet huiuſce præſentiam, eſſe lumen.

Atq; nõ rectè dixit Empedocles, & ſi quis itidem cen-
ſuit, lumen ferri, atq; extendi tandem inter terram & con-
tinens, nosq́; idipſum latere. Hoc enim & rationis metas
egreditur, & eſt præter ea nimirum que apparẽt: in paruo
nanq; ſpatio motus fortaſſe lateret, ſed ab ortu ſolis ad oc-
caſum tanti corporis motũ latere, magna nimirũ profectò
eſt poſtulatio. Atqui coloris quidem id eſt ſuſceptiuũ, quod
colore uacat. Soni autẽ, id quod ſono. Vacat autẽ colore
perſpicuũ ipſum, & inuiſibile, uel id quod uix tandẽ uide-
tur: quale id eſſe uidetur, quod tenebris eſt affectum: atque
tale eſt ipſum, ut patet, perſpicuũ: attamen nõ cùm eſt per-
ſpicuũ actu, ſed cum potẽtia: eadem enim natura, modò eſt
tenebræ, modò lumen. At uerò nõ uniuerſa uiſibilia in lu-
mine ſunt uiſibilia, ſed ſolùm uniuſcuiuſq; proprius color: nonnulla nanq; in lumine quidẽ non uidentur, in tenebris
autẽ efficiunt ſenſum: ut ea quæ apparẽt ignea, atq; ſplen@
dent, hæc autẽ nomine carẽt uno, ut fungus, cornu, piſcium
capita, ſquamæ, oculi: ſed nullius horũ pprius color uide-