Niuis cauſæ, & accidentia.
164.
CAP. XI.
Hîc Ā
[?]
riſto.
quæ ſunt niuis
cauſæ, earũq́;
generationẽ &
accidentia de,
clarat.
_T_Ria ſiquidem corpora cõſistẽtia ob frigus, aqua, nix,
grando, illinc uenire ſolent: quorũ duo pari ratione,
ac eiſdem de cauſis, quibus ea quæ fiunt nõ procul à terra,
effici aſſolent, intẽſione tamẽ, ac remißione, multitudine, & paucitate diſcrepant. Nix nanq; , & pruina, itẽ pluuia, & ros ſunt idem: uerùm illud multũ, hoc paucũ existit. Nã plu
uia fit ex multo uapore frigeſcẽte. Cuius cauſa eſt tum loci,
tum tẽporis amplitudo, in quo, & ex quo colligitur. Ros
uerò paucũ quid existit: nã cõstitutio, ſingulorũ dierũ, & locus, paruus existit: quod & ortus celeritas, & parua mul
titudo ſigniſicant. Cõſimiliter pruina & nix, ſeſe habẽt. Nã cùm nubes ſuerit cõgelata, nix: cùm uapor, pruina emer
git. Quocirca uel tẽporis, uel regionis frigidæ indiciũ exi-
ſtit: non enim, niſi ſrigus dominaretur, congelaſceret: cùm
multam adhuc retineat caliditatem. In nube nanq; multus
adhuc calor ineſt, qui ex eo ſupereſt igni, qui à tellure hu-
morem in uaporẽ cõuerſum ſuſtulit. At grando illic quidẽ
fit: in quo autẽ loco uapores nõ longè à terra inuehuntur,
hæc deſicit. Nã (ſicuti diximus) utillic nix, ita hîc pruina: itẽ ut illic pluuia, ita hîc ros enaſci aſſolet. Sed ut illic gran-
do, ita hîc ſimile nullũ è regione aßignari poteſt: cuius cau-
ſa, cùm de grandine dixerimus, erit perſpicua.
165.
Grando vbi generetur, & quo tẽpore magis.
CAP. XII.
Hîc de grãdi,
ne Ā
[?]
riſto. de,
terminat.
_S_Vmere autem ſimul oportet, & quæ circa eius ortum
contingant, & quæ haudquaquam ſeducant, quæqúe
haud præter rationem eſſe uideantur. Grando nanque gla-
cies eſt: concreſcit autẽ aqua per byemem. Ipſæ uerò gran-
dines uere, & autumno potißimum fieri ſolent, déinde & æſtate, hyeme autem rarenter, & tum cùm non admodum
