PHYSICORVM ARIST. alterum utrumuis ipſorũ ſit infinitum, & alterum eſt infi-
nitum, & perinde ſanè ut alterũ. Ceu ſi tẽpus extremis ſit
infinitũ, & longitudo extremis eſt infinita: ſi diuiſione, lon
gitudo quoq; diuiſione: ſi utriſque, & magnitudo utriſque. Quapropter & Zenonis ratio falſum ſumit, fieri inquam
nõ poſſe, ut finito in tempore quic quã tranſeat infinita, aut
infinita per ſingulas tangat. Dupliciter enim longitudo, & tempus, & omnino omne continuũ dicitur infinitũ, aut d [?] i-
uiſione, aut extremis. Igitur & infinita quidem quantitate,
tangere finito in tẽpore non poteſt: infinita uerò diuiſione,
poteſt. Etenim ipſum tẽpus boc modo eſt infinitũ. Quare
fit ut infinito in tẽpore, & nõ finito, quippiā tranſeat infi-
nita: & finitis nõ finitis infinita etiam tangat. Impoßibile
eſt ergo aut infinitũ finito in tempore, aut finitũ in infinito
tranſire: ſed ſi tempus ſit infinitũ, & magnitudo erit ſimi-
liter infinita: & ſimagnitudo, & tẽpus. Deſignetur enim
magnitudo quædã A B terminis definita, & tempus infini-
tum mẽte percipiatur: ſitq́; id C, deinde accipiatur pars ali
qua finita tẽporis C, quæ quidẽ C D finibus claudatur. In [?]
hoc igitur corpus quod ſuper A B mouetur, aliquã partem
magnitudinis tranſit: atq; ponatur A E iam partẽ pertrãſi-
uiſſe. Hæc autẽ pars aut æquè totã A B magnitudinẽ menſu
rabit, aut deficiet, aut excedet: nibil enim refert, nam ſi ſem-
per æqualem magnitudinẽ A E parti, æquali in tẽpore mo
bile tranſit, pars autẽ hæc magnitudinẽ to tam metitur, tem
pus totũ in quo magnitudinẽ totã tranſibit finitũ erit pro-
ſectò: in parteis enim æquales diuidetur, ut magnitudo. Præ
tereà ſi non omnẽ magnitudinẽ id quod mouetur in infinito
tẽpore tranſit, ſed fieri poteſt ut aliquam finito in tempore
tranſeat, ut A E partem, hæc autẽ totam magnitudinẽ me-