neramur. Ita rei difficultate deterriti, qui libros Vitruuij habe-
bant, nolebant legere, quorum ſe cognitionem aſſequi poſſe diffide-
bant. Ex illo fluere, & retrò ſublapſa referri architectonice, vt, qui
ædificarunt, nouis ineptiarum deliramentis appareat delectatos,
niſi fortè hoc ineptire non eſt, posthabitis probatiß laudatißi-
morum operum rationib{us}, inepta at otioſa ornamẽta, ne dicam
à rerum natura abhorrentia, fr{us}tra & ambitiosè comminiſci, & his offucijs ac præſtigijs à probis abducere, & fucum facere. Ne
enim audiendi ſunt, qui pro cuiuſ libidine variam & mutabi-
lem eſſe ædificiorum formam dicunt. iactari enim, & aliò atque
aliò deferri neceſſariò eſſet, niſi, quò tendendum, cognitum nobis
pri{us} ac perſpectum fuerit. Sed commune hoc (inquit ille) ignoran-
tiæ vitium eſt, quæ neſcias, nequicquam eſſe profiteri. Hæc cùm
ita eſſent, non poteram facere, quin de emendando Vitruuio, id\’
Romæ, vbi antiquitatis vestigia adhuc nonnulla reliqua erant, & ſæpe, & diu cogitarem. Iam\’ terti{us} act{us} eſt ann{us}, cùm per
æſtatem ſucciſiuis operis ſummopere contendi, vt ea restituerẽ, quæ
mihi deprauata, luxata, & mutila videbantur. Paucis menſib{us}
tot mendis purgaui, vt auſim omni aſſeueratione adfirmare, præ-
ter vnum at alterum locum, quos ne ipſe Apollo ſanauerit, pa-
rum abeſſe, quo min{us} hic autor quàm emendatißim{us} in man{us}
hominum veniat. Inter emendandum multa ſeſe offerebant diffi-
cilia & obſcura, quæ ſi ſcholio ill{us}trarem, videbar factur{us} operæ
precium. Id à me pro virib{us} eſt factum. Illud quodcun fuerat
laboris, cùm intelligerem Pont. Max. probatũ, & me aliquot hu-
i{us} ſacroſancti coccinatorum patrum collegij principes viri, ceu à
tota penè Italia duos annos incredibili cum deſiderio expectatum,
vt ederem, hortarentur: ſi facerem, gratificaturum me in primis
Romanis, qui literarum & virtutis ergo, nihil min{us} ſperantem,
aut expectantem ciuitate donauiſſent, ſub cui{us} nomine (ſi quam
fortaſſe ea re vtilitatem ſtudioſis adferre poſſem) ſinerem in vul-