Nam circa æqualitatem angulorum reflexionis & incidentiæ, iam tibi probaui
illud non vniuerſaliter euenire à breuitate aggregati radiorum incidentiæ reflexio-
nisque
nisq́;. Sed hoc naſcitur potius ab eo, quod cum radius incidentiæ non poſſit ſuper
ficiem corporis opaci penetrare, reflectit, vt citra ipſam
cum
cũ angulo æquali ei, quem
faceret cum eadem ſuperficie vltra ipſam ſi tranſiuiſſet.
Exempli gratia ſit
.a.
obiectum
.b.
autem
autẽ oculus in figura
.A.
et
.c.e.
ſuperficies ipſius
ſpeculi
.d.
verò ſit punctum ipſius ſuperficiei, à quo ad oculum reflectitur imago ip-
ſius
.a
. Nunc ſi radius
.a.d.
incidentiæ, recta
incederet ſub
.c.e.
efficeret angulum
.e.d.h.
æqualem angulo
.c.d.a.
eius contrapoſito,
ſed quia impeditur ipſæ radius ab opacitate
ipſius ſpeculi
.c.e.
ne vlterius incedat, propte
rea reflectitur ab ipſa ſuperficie ſpeculi, con-
ſtituens cum ipſa angulum
.e.d.b.
æqualem
angulo
.e.d.h.
ſed quia angulus
.c.d.a.
eſt
etiam
etiã
ęqualis ipſi angulo
.e.d.h.
propterea angulus
.e.d.b.
ęqualis exiſtit angulo
.c.d.
a; per
accidens igitur ſequitur
.a.d.
et
.d.b.
ſimul ſumptas, breuiorem facere longiludinem
omni alia, quæ ab ipſa ſuperficie
.c.e.
ad eadem puncta
.a.b.
ducta eſſet, quare natu-
ræintentio eſt efficere angulum
.e.d.b.
æqualem angulo
.e.d.h.
vnde ex accidenti po
ſtea ſequitur, ipſum æqualem eſſe angulo
.c.d.a.
& deinde
quod
qđ lineæ
.a.d.
et
.d.b.
con-
ſtituant longitudinem breuiorem. Quare illud quod omnes putabant eſſe primum
& perſe, vltimum eſt, & exaccidenti.
Quare vero ſuperficies, quæ vocatur reflexionis, in qua ſunt duæ lineę, hoc eſt
incidentię,
reflexionisque
reflexionisq́;, ſemper ſit perpendicularis ſuperficiei ipſius ſpeculi: Hæc
eſt ratio, quia cum quilibet radius incidentiæ, perpendicularis ipſi ſuperficiei ſpe-
culi, in ſeipſo reflectit, ex ijſdem dictis rationibus, hoc eſt, quia cum tali angulo vult
reflecti, cum quali tranſiret, ita etiam purandum eſt, quodradius incidens obliquus,
cum in ſeipſum non poſſit redire, quia non eſt perpendicularis ſuperficiei ſpeculi,
reflectitur tamen per planum erectum ipſi ſuperficiei ſpeculi, vt in eo, cui magis re-
ſiſtit ſuperficies corporis opaci, quàm alicui alij plano ipſius infiniti inclinatorum
planorum, ab vtraque parte ipſius plani perpendicularis, quod vnum etiam tan-
tummodo eſt, & in quo, radius maiorem vim obtinet reflectendi, ſeu in eo, in quo
radius ipſe cum maiori reſiſtentia repercutitur à ſuperficie corporis opaci.
Poſtremo
ſciendum
ſciẽdũ vnde oriatur,
quod
ꝙ rei viſibilis imago, à ſpeculo plano reflexa, ſem
per in catheto incidentiæ videatur.
Pro cuius rei ratione cognoſcendum primò eſt, quo modo fit perfecta
ſimplexque
ſimplexq́;
viſio, & non reflexa, deinde proſequemur ad reliqua huius tertiæ propoſitionis.
Animaduertendum igitur eſt, quod
quotieſcunque
quotieſcunq; obiectum aliquod viſibile aſpi
cimus, nos nunquam perfectè illud comprehendere poſſumus, niſi in puncto con-
curſus, ſeu interſectionis axium viſualium, ſeu radialium ( vt ita loquar )
quam
quã
inter- ſectionem
inter-ſectionẽ, nos efficimus ope reuolutionis oculorum
adinuicem
adinuicẽ, hoc eſt voluendo vnum
verſus alium, ita vt in ſitu ipſius obiecti, ſeinuicem ſecent axes iam dicti, tunc enim
vtroque oculo mediante, exacte rem perſpicimus, cęteris .8. circunſtantijs non ob-
ſtantibus.
Vnde ſtantibus oculis in tali ſitu, altero reſpectu alterius, ſi eorum alter tectus; ſeu velatus fuerit, tune alio tantummodo oculo mediante, videbimus obiectum,
in ea diſtantia, exactius, quam in quauis alia propinquiori, & remotiori.
