29. Lect . II.

VArios, quibus productæ concipiantur magnitudines aggreſſi mo-
dos conſiderare, primum & præcipuum attingere cæpimus illum,
qui motu peragitur locali. Cùm verò ſoleant _Matbematici_ diverſi-
modos, è quibus aliæ ac aliæ magnitudines reſultant, motus adſumere
ceu poſſibiles, duos ad fontes digitum intendimus, è quibus iſtæ mo-
tuum differentiæ ſcaturiunt, modum lationis ipſum, & quantita-
tem vis motivæ; quorum poſteriopem haud ita clarum & apertum
nuperrimè conati ſumus recludere, limpidúmque reddere. Jam diffe-
rentias quas aſſumunt ipſas proſequemur, & quo pacto generationi mag-
nitudinum inſervire poſſunt oſtendemus. Lationis modum ſpectando
generantur magnitudines vel per motus ſimplices, vel per motus com-
poſitos, vel ex concurſu motuum (nam compoſitionem à concurſu
diſtinguo, quæ tamen à nonnullis confunduntur.) De ſimplicium
motuum hypotheſibus, ac effectis primò videamus. Simplicium mo-
tuum duo genera ſunt, ρο@, & {πο} [?] {ρι}φο@, progreſſio, & circum-
latio. Sub progreſſivo motu comprehenditur motus omnis, qui nul-
lum fixum locum (loci nomine quamvis magnitudinem, etiam pun-
ctum adnumerans, intelligo,) reſpicit, cui velut innectitur, ac affigi-
tur; ſeu directus iſte motus ſit, ſeu reflexus, ſeu refractus; ſive
callem certum perſequatur, ſive inconſtanter deſultet, divagetur,
exorbitet. Quia vero penitus irregularium in arte nulla ratio poteſt
haberi, ſufficit _Matbematicis_ ſupponere magnitudinem quamcunque
progredi poſſe juxta deſignatam quamlibet orbitam; ut _v. g._ Quod
punctum _in linea recta, circulari, elliptica, ſpirali, vel alia quavis_
_præſtituta queat incedere._ Verùm præcipuæ, hoc eſt maximi, fre-
quentiſſimíque pro magnitudinibus efformandis usûs, circa hujuſmodi
motus quas _Mathematici_ præſtruunt hypotheſes, ſunt hæ: Quôd
punctum à præfixo termino in linea recta quouſque libuerit adſignare
directè progredi queat, quali motu perſpicuum eſt lineam rectam