sit magnum et certum, ut ejus metus majorem
vim habeat in facinorosi animum, quam spes
illius emolumenti, quod in se esse redundatu-
rum sperat. Majus igitur, ut exemplo clarius
fiat, quod jam exposuimus, erit: delictum ejus,
qui lucri causa, ut scilicet aut bona alicujus ad
se rapiat, aut. rei familiaris curam gerat, aut a
munere occupando eum retineat, aliquem
merite exuere studet, quam ejus qui ira com-
motus alterum ictu feriat ejusmodi, ut hic men-
tis non amplius compos fiat. Neque tamen lioc
ita intelligendum est, quasi cupiditates vio-
lentae delictum ita minuant, ut poena non ni-
si levissima statui possit. Quod qui putant,
videant modo potissimum hic agi de securitate
civibus praestanda, etiam contra hos, qui im-
petu libidinum abrepti, jura eorum, et quidem
ipsa ista velint laedere, quae circa bona, quae
semel amissa non possunt reparari nec compen-
sari , versantur. Ut igitur hae cupiditates,
quantum fieri potest, 'compescantur, malum
quoque, in quo poena consistit, ita compara-
tum esse oportet, ut etiam animum hominis
quam maxime concitati possit aliquo pacto af-
ficere atque ita impetum ejus tollere, aut sal-
tem minuere. Quod quidem in delictis, de
quibus nos loquimur, quae maximam partem
animo non commoto perpetrantur, raro usu
venit, nisi fortasse in iis, quae culpa commit»