346.
MAXIMILIANVS
Archidux Austriae, &c. Romanorum Rex iuxta patrem Fredericum legitimo Electorum suffragio Francofordiae creatus est Anno Christi millesimo quadringentesimo octuasimosexto, ietatis suae anno vicesimo octauo. Hîc Caesar Fredericus praesente Maximiliano Principibus vrbibusq́ue Imperialibus edictum promulgauit, quo decennali paci consuluit: & si quid in illud quispiam admitteret, is cum suis adhaerentibus mox cuiuscunque tandem sit conditionis velut extorris Imperio resecaretur. Postquam autem foederis huius ac pacis rumor vbique publicaretur, dici non potest quanta quisque laetitia fuerit perfusus, quantumq́ue Austriaci nominis gloriam horum Principum virtus auxerit. Postea Maximilianus Aquisgrani coronatus est. Hic vir erat multiiugae eruditionis, multarum linguarum peritus, omni virtute praeditus, corpore probè constitutus, in rebus bellicis egregiè exercitatus, magnanimus, benignus, humanus, consiliis rebusq́ue aggrediendis prouidus, mansuetus, atque amans pacis perpetuo sui Principatus tempore. Suscepit ex coniuge sua Maria filium Philippum, ac filiam vnicam Margaretam. Haec item vnico filio Regis Hispaniae Ferdinandi in matrimonium data fuit, qui ante patrem absque aliquo haerede relicto vita deceβit. Tum Ferdinandus Philippum Archiducem Austriae, &c. adoptauit, illiq́ue in coniugêm filiam suam Ioannam tradidit. Ex ea nati sunt Carolus Caesar & Ferdinandus Romanorum Rex vnà cum suis sororibus. Anno millesimo quadringentesimo nonagesimo tertio, Fredericus Imperator è viuis sublatus est, quo eodem anno Turcae incursionem fecerunt in Croaciam, cuncta ferro flammaq́ue deuastantes. Sed à Maximiliano qui aduersus eos cum exercitu profectus erat, repulsi sunt. Postea magni excitati tumultus in Geldria sunt, donec ipse Maximilianus cum multis Principibus eò profectus sit, ac plaerasque ciuitates inuaserit. Porrò vt Helueticum bellum insperatò exortum audiebat, ex Geldria aduersus Heluetios cedere coactus est, quos tandem post graues pugnas compescuit domuitq́ue. Anno millesimo quingentesimo primo, crucis imagines diuersi coloris vestibus hominum in Germania paβim inciderunt, quod portendere arbitrabantur magnam calamitatem. Anno millesimo quingentesimo quinto, Philippus Archidux Austriae vnà cum vxore sua in Hispaniam profectus est, nec multò pòst morbo correptus obiit aetatis suae anno vicesimo octauo. Quod Brabantiae atque aliis eiusce regionibus luctum peperit ingentem. Erat siquidem Princeps optimae indolis, pacificus, animosus, statura mediocri, vultu hilaris, subditis gratus atque amatus. Cuius mortem Consiliarij quatuor Caesareae Maiestati his verbis indicarunt, ne quid Maiestas sua paueret, Regem filium suum ad superos migrasse, ac naturali morte piè & omninò Christianè obiisse: qua re Maiestas Imperatoria ingenti moerore perfundebatur. Anno millesimo quingentesimo octauo, Carolus Geldriae Dux foedus pacemq́ue fregit, quam cum Maximiliano iniisset. Cum ingenti hominum multitudine in Brabantiam venit, cuncta paβim flamma ac ferro deuastans, ac Thenas Brabantiae oppidum cepit diripuitq́ue. Contra hos profectus est Maximilianus, ac breui res ad concordiam deducta est. Anno millesimo quingentesimo nono, precibus Iulij .II. Pontificis, Maxilianus in Italiam venit, vbi Venetos Pontificiae sedi rebelles aggressus est. In eo bello plurimos fudit, ac praestantiβimas eorum vrbes inuasit, & ad summã neceβitatem eos adegit. Veneti perniciem suam considerantes veniam à Pontifice flagitarunt, eamq́ue facilè impetrarunt. Sed hic cum iis mox foedus aduersus Caesarem iniit. Id verò quàm aegrè Imperator tulerit, longum foret explicare. Ab eo tempore ipse Pontifex exercitum suum contra Caesarem eduxit. Ludouicus Gallorum Rex Caesari opem tulit, verùm Caesar Legatum ad Pontificem misit ad poscendam pacem. Pontifex videns se probè instructum esse expeditumq́ue, quòd Venetorum praesidio armatus esset, existimabat victoriae spem certiβimam fore, ideoq́ue pacis conditiones suscipere recusauit. Praelium commissum est ipso Paschatis die anno millesimo quingentesimo duodecimo prope Rauennam vrbem, in quo vtrinque multa hominum millia ceciderunt, ac Pontifex succubuit. Tum verò post amissam victoriam vltro exoptauit pacem Pontifex. Interea Geldri rursum ab Austriaca domo defecerunt, ac Worcomiam cum aliquot aliis ciuitatibus occuparunt. Tum Maximilianus Margaretae filiae praecepit, vti inferioris Germaniae negocia curaret. Haec ingentes copias in Geldriam misit, decemq́ue hebdomadibus munitiβimum oppidum Venlum obsedit. Ciues hîc adeò strennuè sese defenderunt vt multa Hispanorum atque Anglorum millia interierint. Tandem post multa praelia nihil perfecerunt, & ab oppido discesserunt, bellumq́ue hoc durauit in annum vsque millesimum quingentesimum decimum sextum. Pace verò composita Geldri milites suos abigere non potuerunt, plurimumq́ue detrimenti in agris paβim commiserunt. Quare Geldri, Cliuenses, Iuliacenses, ac Colonienses, &c. armis se tutari debuerint, adeò vt militum potiβima pars apud Venlum ceciderit, quemadmodum ex tumbis ac collibus etiamnum istic satis colligere licet. Anno millesimo quingentesimo decimo nono, naturae legibus satisfecit Maximilianus non sine ingenti totius Germaniae luctu, tristitiaq́ue.
