Radius EE, qui continuatus per centrum C tranſit, neque
reflectione neque refractione à viâ deflectitur .

Recedendo ab hoc radio, ad incidentem continuò minus
ac minus inclinatur radius, qui redit. Sic radius DD, qui
per dd exit ex medio denſiori, & per hanc lineam regredi-
tur, cum dd majorem angulum format, quàm, cum ſuis re-
deuntibus, & ex medio denſiori exeuntibus, efficiunt radii
intermedii inter DD & EE.

Datur radius ut BB, cujus reſpectu inclinatio hæc eſt
omnium minima, id eſt, qui efficit angulum ut GPA
(fig. 1.) omnium maximum. Ultra BB, magis ad inci-
dentes inclinantur radii redeuntes; ſic AA per aa redit.

Ex hac radiorum redeuntium diſperſione, recedendo à
medio denſiori debiliores continuò ſunt, & horum color non,
per totum ſpatium quod implent, percipi poteſt, licèt inciden-
tium color vividus ſit. Color, in radiis redeuntibus, ſenſibilis
tantùm eſt, ubi radii vicini paralleli ſunt & adjacentes pa-
rum admodum divergunt, ita ut ad magnam diſtantiam ſatis
denſi ſint, ut percipiantur. Hi ſoli efficaces dicuntur, & dantur, ubi radii vicini incidentes refracti concurrunt in
ipſo puncto reflectionis.

Sint AB, ab radii vicini, paralleli inter ſe, incidentes
in ſuperficiem circularem medium denſius terminantem; ſi
hi refracti, per BD, bd, concurrant in D, puncto reflexio-
nis, reflexi, DF, D f, æquales angulos cum F f formabunt,
ac DB, D b cum B b; ideoque refracti FG, f g paralleli & efficaces erunt . In hoc caſu ſequenti methodo deter- minatur angulus ab incidente cum redeunte formatus, id eſt,
angulus APG, qui hìc eſt omnium maximus.

Ponamus inter ſinus angulorum incidentiæ & refractionis,
quando lumen ex medio rariori, quo denſius circumdatur,
in denſius, ipſo circulo contentum, penetrat, rationem
dari, quæ datur inter J & R. Eſt ergo, ductis perpendicu-
lari C m ad b D, & arcu mn centro C, & ſemidiametro
C m,

576. J, R:: CL, CM:: C l, C m:: CL--C l = L l,
CM--C m = M n.