Refractionis leges ex acceleratione quam generat attractio
deducuntur; examinanda ideo eſt hæc acceleratio.

481. Definitio 7.

Spatium planis GH & IL terminatum, vocatur ſpatium
attractionis.

Inter plana quæ his lineis repreſentantur attractio obtinet,
non ultra .

Directio hujus actionis eſt perpendicularis ad ſuperficiem
media dirimentem, ideoque ad ſuperficiem IL; & inæqualis
eſt ad varias diſtantias ab hac ſuperficie . Ad æquales ve- rò diſtantias æqualis eſt, quia media ambo homogenea & u-
bique ſibi ſimilia ponuntur.

Motus radii AC poteſt reſolvi in duos alios motus juxta
directiones AO & OC , quarum prima ſuperficiei [?] F parallela eſt, ſecunda huic eidem ſuperficiei perpendicula-
ris; quorum motuum celeritates reſpectivè proportionales
erunt hiſce lineis AO & OC dum AC ipſius radii ce-
leritatem denotat .

Motus juxta directionem AO ex attractione perpendicu-
lari ad ſuperficiem IL non mutatur, ſolus motus juxta OC
acceleratur.

Poteſt ſervatâ lineâ AC, celeritate nempe ipſius radii,
hujus inclinatio mutari, quo etiam mutatur celeritas juxta
directionem OC, quæ celeritas in totum evaneſcit, ſi mi-
nimus ſit angulus A a G. In quo caſu ſi poſt ingreſſum
luminis in medium denſius, illius motus in duos reſolvatur,
ita ut unius directio ſit ſuperficiei IL perpendicularis, hu-
jus celeritas in totum tribuenda erit attractioni ſæpius me-
moratæ. In ingreſſu enim in ſpatium attractionis generatur
motus juxta hanc directionem, & in tranſitu per hoc ſpatium,
in quo ubique nova actio juxta eandem directionem in lumen
agit, continuò acceleratur. Quæ acceleratio in omnilumi-
nis tranſitu per ſpatium attractionis obtinet, ſed diverſa eſt,
pro varia celeritate qua lumen perpendiculariter ad ſuperfi-
ciem media dirimentem accedit.

Si æquabilis foret attractio per totam latitudinem ſpatii at-
tractionis, poſſent, quæ accelerationem memoratam ſpectant,