COSMOTHEOROS, LIB. I. noſcat etiam, ex ſingulari Kepleri obſervatione, quomodo
Planetarum, interque eos Telluris, a Sole diſtantiæ tempo-
ribus periodorum, quas retuli, certa quadam proportione
reſpondeant; quam poſtea Jovis quoque & Saturni Comites,
horum reſpectu, ſervare deprehenſum eſt. Intelligat quam
contra motus naturam quiddam comminiſcendum ſit, quo
demonſtretur cur ſtella Polaris, in extrema cauda minoris Ur-
ſæ, exiguo nunc circulo moveatur, duobus gradibus & ter-
tia parte à Polo diſtans; cum ante annos mille octingentos
viginti, ætate nempe Hipparchi, duodecim gradibus, 24
ſcrupulis, ab eodem Polo abfuerit: poſt aliquot vero ſæcu-
la, ad 45 gradus inde receſſura ſit, & poſt annorum vigin-
ti quinque millia, eodem quo nunc eſt, reverſura. Ut pro-
inde cælum totum, ſi circumrotari dicatur, ſuper alio atque
alio axe id faciat neceſſe ſit, quod eſt abſurdiſſimum; cum in
Copernici hypotheſi nihil ſit explicatu facilius. Denique ex-
pendat omnia illa, quibus, ad argumenta Copernico objici
ſolita, Galilæus, Gaſſendus, Keplerus, aliique plurimi re-
ſponderunt. Quorum rationibus ita ſublati ſunt qui ſupere-
rant ſcrupuli, ut omnes nunc Aſtronomi, niſi tardiore ſint
ingenio, aut hominum imperio obnoxiam credulitatem ha-
beant, motum Telluri, locumque inter Planetas, abſque du-
bitatione decernant.

In altero, quod dixi, ſchemate, ita horum globi cum So-
le oculis ſubjiciuntur, ac ſi juxta ſe poſiti eſſent. Atque hic
rationem diametrorum, ad Solis diametrum, eam ſecutus
ſum, quam tradidi in libro de Saturni Phænomenis. Nem-
pe Annuli Saturnii eam quæ 11. ad 37; Globi incluſi, ad
eandem Solis diametrum fere, quæ 5 ad 37; Jovis, quæ 2
ad 11; Martis, quæ 1 ad 166; Telluris, quæ 1 ad 111; Ve-
neris, quæ 1 ad 84; quibus nunc addo Mercurii, quæ eſt 1
ad 290 ex Hevelii obſervatione Anno 1661 habita; cum in
Solis diſco Mercurius conſpiceretur, noſtro tamen, non il-
lius calculo.

Quomodo autem hæ noſtræ magnitudinum rationes inven-
tæ ſint, tum ex cognita proportione diſtantiarum à Sole, tum